Karadeniz kıyısındaki bu kasabanın etrafı ormanlarla çevrili olup Pabuçdere ve Kazandere dereleri de Karadeniz'e bu kasabadan dökülmektedir.
Yöre halkının geçim kaynağı balıkçılık ve ormancılıkmış.
Son derece sıcak karşılandık. Özellikle çocuklar çok cana yakındı ve bize poz vermekten hiç sıkılmadılar.
Köy'in girişinde bulunan çay bahçesinde çaylarımızı içip ilk sokaktan sola sapınca Kader'le tanıştık.
Son derece güzel ve sevimli bir kız.
Nasıl da akıllı...
Aramızda geçen bir diyalog aynen şöyle:
Kader: Abla sen evli misin?
Ben: Evet
Kader: A, hiç tahmin etmedin. Çok küçük gösteriyorsun.
Ben: Tşk ederim.
Kader: Çocuğun var mı?
Ben: Hayır, yok.
Kader: Amaaan olmasın, hepsi başa bela
Ben: (dumur) E, sen de çocuksun ama...
Kader: Tamam işte ben de annem için tam bir baş belasıyım. Bilgisayar istiyorum, gitar istiyorum, telefon istiyorum. Isteklerim hiç bitmiyor vs... :)
Biz tepeden denize bakan bir balık restoranın yolunu tutarken o da bizden ayrılıp afiyet olsun dedi.
Tüm gün fotoğraf çektik.
Dereden salla karşıya geçip soğuk birlalarımızı yudumladık.
Akşam da saat 18:30 gibi yola çıktık.
Bir motorcu için son derece keyifli olabilecek o virajlı yolları otobüsün arka koltuğunda gitmek mideme pek iyi gelmediği için uyumayı tercih ettim. Gözümü açtığımda saat 20:30'du ve biz Kadıköy'e varmıştık bile.
İçimde garip bir mutluluk, yüzümde kocaman bir gülümseme ve üstümde günün yorgunluğu ile evin yolunu tuttum.
